Het Nieuwe Nederlandse schrift is een speculatief communicatiemiddel dat het Latijns schrift (waar de Nederlandse taal gebruik van maakt) vervangt. Het Nieuw Nederlands is een fonemisch schrift, dat wil zeggen dat men de woorden uitspreekt hoe het gelezen wordt, en het wordt geschreven hoe het wordt uitgesproken. Hierdoor bestaat het Nieuw Nederlands uit aanzienlijk meer tekens dan het Latijns alfabet, dat slechts uit 26 letters bestaat.

Het concept van het Nieuwe Nederlandse schrift is gebaseerd op het Hangul (het Koreaanse schrift), waar de vorm van de medeklinkers ook gebaseerd zijn op de stand van de mond. Hierdoor kan de gebruiker aan het schrift aflezen hoe een woord uitgesproken moet worden. Ook is het Nieuw Nederlands een schrift dat uit lettergrepen bestaat, zo worden de klanken van een lettergreep samen in een vierkant geschreven.

Het Nieuwe Nederlandse schrift wordt van links naar rechts en van boven naar beneden gelezen en gebruikt de bestaande leestekens van het Latijns schrift.

Alle losse tekens van het Nieuwe Nederlandse schrift

Het Nieuw Nederlands bestaat uit 55 spreektekens en 2 onderscheidende esthetische tekens. Door deze tekens te gebruiken, kan ervoor gezorgd worden dat alle volledige symbolen, altijd vierkant zijn, ondanks dat hun tekens het niet kunnen opvullen.

Medeklinkers

De medeklinkers van het Nieuwe Nederlandse schrift zijn gevormd naar de stand van de mond en de plek waar ze worden uitgesproken. Daarbij zijn de klanken die dicht bij elkaar liggen, qua vorm op elkaar gebaseerd. Zo is de ‘P’ een stemloze plosieve klank die met de lippen gemaakt wordt, en is de ‘B’ de stemhebbende variant. Hierom is de ‘B’ in het teken een dubbele variant van de ‘P’.

De letters in de tabel zijn gesorteerd naar plek in de mond. De klanken met de lippen bevinden zich vooraan de mond, en de klank ‘H’ bevindt zich helemaal achterin, in de keel.